Marrie Visser-van der Schoor

Marrie was iemand die niet in het middelpunt van de belangstelling wilde staan en ook niet hield van toespraken tijdens een uitvaartplechtigheid. Ik zou haar tekort doen als ik toch niet iets zou zeggen, dus dan toch maar Marrie.   Marrie werd geboren in Heerjansdam – Zuid-Holland en woonde later in Barendrecht. Na de lagere school koos zij al snel voor een opleiding in de ziekenzorg. Als verpleegster werkte zij onder andere in het Juliana kinderziekenhuis, Dijkzicht en het Ikazia ziekenhuis in Rotterdam. Ze koos bewust een beroep om mensen te verzorgen en te helpen.   Ik leerde haar kennen toen zij 20 was begin 1972 Al snel besloten wij dat we de rest van ons leven samen wilden zijn. Op 27 december 1972 trouwden wij.   Na een paar jaar werd Chrétien geboren en ongeveer een jaar daarna onze dochter Cassandra. Wij zijn altijd blij geweest met onze kinderen en probeerden vaak dingen met hen te doen.   Wij gingen met hen naar musea, pretparken en hadden vakanties, later ook verre reizen. Marrie genoot daarvan   Marrie was altijd met de kinderen bezig maar was ook vaak bezorgd.   Later werd een bipolaire stoornis ontdekt waardoor Marrie vaak angstig en depressief was. Toch bleven we reizen. Weer de VS tijdens de opleiding van Chrétien en samen maakten we ook verre reizen. Ook maakte Marrie een reis alleen met haar dochter Cassandra naar Gambia. Jaren lang bleef ze terugkijken op die reis die ze zo fantastisch en mooi vond.   We hebben op verschillende plaatsen gewoond en waren uiteindelijk in Huijbergen terecht gekomen. Dat was Marrie's plekje. Daar wilde ze nooit meer vandaan. In al die jaren deden onze kinderen hun opleidingen en hielpen wij hen zo goed mogelijk in Belgie en de Verenigde Staten.   Beiden vonden hun levenspartners, onze lieve schoondochter Bianca en schoonzoon Lars. Toen de kleinkinderen kwamen genoot Marrie daar intens van maar had ook weer haar zorgen. Met al die kids deden we ook weer uitjes naar pretparken, dierentuinen enz. Ook gingen ze regelmatig mee met de camper.   Helaas bleven de problemen en ongemakken van de bipolaire stoornis en was haar leven af en toe moeilijk.   Een moeilijke periode was voor Marrie de tijd dat Chrétien zijn opleiding deed in de VS en Cassandra in Belgie studeerde. In diezelfde tijd werkte ik veel in het buitenland en Marrie vond dat moeilijk.   Ik ging vroeg met pensioen en toen konden we ook weer vaak samen reizen met de camper of anderszins. Marrie genoot erg van onze overwinteringen in Spanje waar we jaar na jaar naartoe gingen met onze camper. Vorig jaar kozen we ervoor om ons 45 jarig huwelijk samen te vieren met een cruise over de Donau. Na de 2 daagse busreis kwamen we aan in Passau – Zuid Duitsland. De boot had een half uurtje gevaren en legde aan in een haven in Oostenrijk. Daar kreeg Marrie totaal onverwacht een epileptische aanval. Daarna ging de trein rijden van ziekenhuis in en uit en behandeling na behandeling.   Je weet dan niet hoe die rit gaat verlopen en welke stations je nog tegen gaat komen. Voor Marrie een hele moeilijke tijd waar onbegrip, boosheid en de waarom vragen een grote rol gingen spelen. Ook psychisch was dit een enorme belasting voor haar.   Toch probeerden we weer vaak weg te gaan met de camper of naar een hotel of bungalowpark. De slecht-nieuws gesprekken bleven maar terug komen en de behandeling, chemo en bestralingen zorgden voor de nodige ongemakken en problemen. Langzaam ,en later sneller, werd de mobiliteit slechter. Van rollator naar rolstoel ging in enkele weken en het in en uit de auto stappen werd steeds moeilijker en gevaarlijker. Ineens konden we niet meer ergens heen om een kopje koffie te drinken of een broodje te eten waar Marrie altijd ontzettend van genoot.   De thuiszorg nam toe totdat we samen besloten dat een hospice voor Marrie en mij de beste oplossing was.   Ik ben dankbaar voor de goede zorgen van de ziekenhuizen, artsen en de thuiszorg voor de medische en psychische ondersteuning.   Zelfs in de laatste weken toen de zorg steeds toenam wilde Marrie van de zorgverleners weten hoe veel patienten ze nog moesten doen en hoeveel uur ze nog moesten werken. Ze vond het vervelend als deze mensen moesten tillen en zo. Helaas mocht alles Marrie niet helpen om langer verder te leven.   Het Hospice De Markies in Bergen op Zoom heeft in Marrie's laatste dagen ongelooflijk veel liefde en aandacht aan Marrie en mij besteed. Wij hadden daardoor veel meer tijd om rustig samen te zijn.   Aan alle pijn en zorg is nu een einde gekomen voor Marrie.   We hebben altijd heel dicht bij elkaar geleefd en veel meegemaakt. Nu moet zij, veel te vroeg, alleen haar laatste reis naar haar rustplaats ondernemen.   Ik ga samen met Chrétien, Bianca en hun kinderen Stefan en Simone en Cassandra en Lars met hun kinderen Anoek, Ruben, Suzan, Naomi en Joeri dit laatste stukje met haar mee.   Ik bedank onze kinderen Chrétien en Bianca en Cassandra en Lars en de kleinkinderen voor hun liefde en steun in deze moeilijke periode voor Marrie en mij. Samen hebben wij invulling gegeven aan deze dag. BEDANKT   Wij denken met liefde aan haar terug en moeten nu zonder haar onze weg vinden. Dat zal moeilijk zijn. Ik denk terug aan Marrie als mijn echtgenote die meer aan anderen dacht dan aan zichzelf.   Marrie, ik ga je missen